मंगलाचण अभंग ६

मंगलाचरण अभंग ६

गरुडाचें वारिकें कासे पीतांबर । सांवळें मनोहर कैं देखेन ॥१॥

बरवया बरवंटा घनमेघ सांवळा । वैजयंतीमाळा गळां शोभे ॥ध्रु.॥

मुगुट माथां कोटि सूर्यांचा झळाळ । कौस्तुभ निर्मळ शोभे कंठीं ॥२॥

ओतींव श्रीमुख सुखाचें सकळ । वामांगीं वेल्हाळ रखुमादेवी ॥३॥

उद्धव अक्रूर उभे दोहींकडे । वर्णिती पवाडे सनकादिक ॥४॥

तुका म्हणे नव्हे आणिकांसारिखा । तो चि माझा सखा पांडुरंग ॥५॥

अर्थ:- गरुड़रूपी अश्वावर आरूढ़ झालेले, कमरेला पीतांबर नसलेले, मोहक असे हे सावळे सुंदर रूप मी केव्हा पाहीन? ।।1।।

उत्तमात उत्तम असे मेघासारखे श्यामल हे रूप आहे. गळ्यात वैजयंती माळा शोभत आहे ।।2।।

त्याने मस्तकावर कोटि सूर्याच्या तेजयाप्रमाने झलकनारा मुकुट घातला आहे, गळ्यात कौस्तुभमणी शोभुन दिसत आहे।।ध्रु।।

सर्व सुखानी युक्त असे हे सुंदर रूप असून, त्याच्या डाव्या बाजूला अतिशय सुंदर अशी रखुमाई आहे ।।3।।

त्याच्या दोन्ही बाजूस उद्धव व अक्रूर उभे आहे. सनकादिक त्याच्या किर्तीचे गुणगान करत आहेत ।।4।।

तुकाराम महाराज म्हणतात, जो इतर कोनासारखाहि नाही ऐसा ईश्वर माझा सखा पांडुरंग आहे ।।5।।