अभंग ३७
पराविया नारी माउलीसमान । मानिलिया धन काय वेचे ॥१॥
न करितां परनिंदा द्रव्य अभिलाष । काय तुमचें यास वेचे सांगा ॥ध्रु.॥
बैसलिये ठायी म्हणतां रामराम । काय होय श्रम ऐसें सांगा ॥२॥
संताचे वचनीं मानितां विश्वास । काय तुमचें यास वेचे सांगा ॥३॥
खरें बोलतां कोण लागती सायास । काय वेचे यास ऐसें सांगा ॥४॥
तुका म्हणे देव जोडे याचसाटीं । आणीक ते आटी न लगे कांहीं ॥५॥
अर्थ :- वारकरी संप्रदायाच्या वचनाप्रमाने परस्त्रीला मातेसमान मंल्याने कोनतेही नुकसान होत नाही ।।1।।
परनिंदा, परद्रव्य अभिलाषा न धरल्यानेही नुकसान होत नाहीत ।।ध्रु।।
एका जागी बसून हरिनाम स्मरण केल्यानेही कोणत्याच प्रकारचे श्रम लगत नाही।।2।।
संतांच्या वचनावर विश्वास ठेवल्यानेही लाभच होतो; त्यात तुमचे नुकसान मात्र काहीच होत नाही ।।3।। सत्य बोलन्यासाठीसुद्धा काहीच कष्ट पड़त नाही ।।4।। तुकोबा म्हणतात अशा शुद्ध आचरनाने देह-बुद्धि परमेश्वराशी जोड़लि जाते, त्याला इतर कर्माचि आवशकता भासत नाही।।5।।
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा