१८०कवळाचिया सुखें

हाल अभंग

गाथा अभंग१८०

कवळाचिया सुखें । परब्रम्ह जालें गोरखें । हात गोऊनि खाय मुखें । बोटासांदी लोणचें ॥१॥

कोण जाणे तेथें । कोण लाभ कां तें । ब्रम्हादिकां दुर्लभ ॥ध्रु.॥

घाली हमामा हुंबरी । पांवा वाजवी छंदें मोहरी । गोपाळांचे फेरी । हरि छंदें नाचतसे ॥२॥

काय नव्हतें त्या घरीं खावया । रिघे लोणी चोरावया । तुका म्हणे सवें तया । आम्ही ही सोंकलों ॥३॥

अर्थ :- काल्याच्या घासाच्या सुखाच्या आशेमुळे परमेश्वर गुराखि झाला. तो घास हाती घेऊन, बोटाला लोनचे लाउन मुखात घालू लागला ।।1।।

देवाला दुर्लक्ष असलेला काला खान्यात या प्ररब्रम्हाला कोणते सुख प्राप्त होते, ते कोनालाच कळत नाही ।।ध्रु।।

गोपाळ सोबतयांबरोबर हमामा, हुँबरि असे खेळ खेळू लागला. सारे रिंगण धरून नाचू लागले. फेर धरून नाचु लागले. बासरी मोहरी वाजवून त्या छंदात गोपाल, कृष्ण नाचत होते ।।2।।

तुकाराम महाराज म्हणतात, या श्रीहरिला घरात काही खायला मिळत नव्हते की काय? इतरांच्या घरात घुसून तो हावरेपनाने लोनी चोरून खातो. आम्हीही त्याच्या संगतीने लोनी चोरून खायला सोकावल आहेत ।।3।।