गौळणी
गाथा अभंग ३८४
नका कांहीं उपचार माझ्या शरीरा । करूं न साहती बहु होतो उबारा ।
मनोजन्य व्यथा वेध जाला अंतरा । लवकरी आणा नंदाचिया कुमरा ॥१॥
सखिया वेशिया तुम्ही प्राणवल्लभा । निवेदिला भाव आर्तभूत या लोभा ।
उमटली अंगीं वो सांवळी प्रभा । साच हे अवस्था कळे मज माझ्या क्षोभा ॥ध्रु.॥
नये कळों नेदावी हे दुजियासि मात । घडावा तयासि उत्कंठा एकांत ।
एकाएकीं साक्षी येथें आपुलें चित्त । कोण्या काळें होइल नेणों भाग्य उदित वो ॥२॥
स्वाद सीण देहभान निद्रा खंडन । पाहिले तटस्थ उन्मळित लोचन ।
अवघें वोसाऊन उरले ते चरण । तुका म्हणे दर्शनापें आलें जीवन ॥३॥
अर्थ :- कृष्णच्या वियोगाने मी फार संतप्त झाले आहे. चंदनाची ऊटी, विंझंन वारा असे उपचार करू नका; माला ते सहन होत नाही. त्यामुळे दाह वाटत आहे. मनाला त्याच्या वियोगाने व्यथा झाली आहे. त्याचा ध्यास लागला आहे. म्हणून नंदलाला कोणीतरी लगेच घेऊन या ।।1।।
अग सख्यांनो, तुम्ही माझ्या जीवलग मैत्रिनि आहात. कृष्णसाठी मी कीती अधीर झाली आहे, हा माझ्या अन्तरिकबा भाव मी तुम्हाला सांगितला आहे. कृष्णच्या ध्यासाने माझ्यावर त्याची सावली प्रभा उपटलि आहे. माझ्या आतुर इच्येवरून माला कळाले आहे की ही माझी अवस्ता खरी खुरी आहे ।।ध्रु।।
माझी ही स्तिति इतर कुणाला सांगू नाका. कृष्ण बरोबर मला एकांत लाभावा या सुखाची मला आवड आहे. माझे एक मात्र चित्तच् याला साक्ष आहे. माझी ईच्या पूर्ण होण्यासाठी माझे भाग्य कढ़ी उजलनार ते कळत नाही ।।2।।
तुकाराम महाराज म्हणतात, रूचि, श्रम अश्या शारीरिक भावांचा आणि निद्रेचा नाश झाला अशी गोपी अनिमिष नेत्राने स्तब्द उभी राहून श्रीकृष्णचि आतुरतेने वाट पाहत आहे. सर्व भोगांचा त्याग करून माला श्रीकृष्ण चरणांची आशा उरली आहे. यपुढिल जीवन कृष्णच्या दर्शन भेटिवरच अवलंबन आहे ।।3।।
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा