गौळणी
गाथा अभंग ३९४
खेळतां मुरारी जाय सरोवरा तिरीं । तंव नग्न चि या नारी तेथें देखियेल्या ।
मांडिले विंदान ख्याल सुखाचें संधान । अंग लपवूनी मान पिलंगत चाले ॥१॥
ख्याल मांडिला रे ख्याल मांडिला रे । पायां पडतां रे न सोडी नेदी साउलां रे ॥ध्रु.॥
साड्या साउलीं पातळें गोंडे कसणिया चोळ्या । बुंथी घेउनी सकळा कळंबावरी पळे।
खांदी धरूनियां करीं दृष्टी घालोनि सामोरी । बैसे पाला वोढी वरी खदखदां हांसे ॥२॥
आनंदें कल्लोळ बाळा खेळती सकळ देती उलटिया चपळ । एकी एकीहूनि म्हैस वेल सुर काडी ।
एकी उगविती कोडीं । नाना परीच्या निकडी खेळ मांडियेला ॥३॥
एकी आलिया बाहेरी पाहे लुगडें तंव नारी । म्हणे नाहीं नेलें चोरी काय जाणों केव्हां ।
केला सकळी हाकारा तंव आलिया बाहेरा । आतां म्हणतील घरां जावें कैशा परी ॥४॥
तंव हांसे वनमाळी वरी पाहोनी सकळी । लाजे रिघालिया जळीं मागें पुढें हात ।
लाज राखावी गोपाळा आम्हांजणींची सकळां । काय मागसी ये वेळा देऊं गुळवाटी ॥५॥
जोडोनियां कर या गे सकळी समोर । वांयां न बोलावें फार बडबड कांहीं ।
भातुकें भूषण नाहीं चाड नेघें धन । करा एक चित्त मन या गे मजपाशीं ॥६॥
एक एकीकडे पाहे लाज सांडूनियां राहे । म्हणे चला आतां सये जाऊं तयापाशीं ।
जोडोनियां हात कैशा राहिल्या निवांत । तुका म्हणे केली मात लाज राखिली तयांची ॥७॥
अर्थ :- कृष्ण एकदा खेळत-खेळत यमुनेच्या तिरी गेला. काही स्त्रीया तेथे नग्नास्तेत स्नान करत असलेल्या त्याने पाहिल्या. त्यांची गम्मत करण्याचे कृष्णने ठरविले. लपत-धपत, खाली मान घालून तिरावरि त्या गोपीचि तो वस्त्रे देवाने चोरली व तो कदंब वृक्षावर जाऊन बसला ।।1।।
त्या स्त्रीया वस्त्र दे म्हणून कृष्णची विनंती करू लागल्या; तरीही त्याने वस्त्र दिले नाही ।।ध्रु।।
त्यांच्या सड्या, पातळे, काचोळया, गोंड़े आदि सारी वस्त्रे घुवून कदंबाच्या झाडावरील उंच फांदी हातात धरून नग्न स्त्रियांकडे पाहुन श्रीकृष्ण खदखदा हसु लागला ।।2।।
त्या स्त्रीया आनंदाने जल क्रीड़ा करत होत्या. चपळाईने पाण्यात उड़या मारणे, एकमेकिंशी चुरस करत, महाशिसारखि बुडी मारून लाबवार पाहत जाने, लपंडाव खेळत एकमेकिंना फसविने, अशा जलक्रीड़ा त्या करत होत्या ।।3।।
पान्याबाहेर येवून आपली वस्त्रे शोधित असताना त्यांच्या लक्षात आले की आपली वस्त्रे येथून नाहीशी झाली आहेत. आता घरी कसे जायचे? ।।4।।
इतक्यात कृष्णचा हसन्याचा आवाज आला. वर पाहतात तो काय, कृष्ण त्यांची वस्त्र घवुन कदंबावर बसला होता. लाजून त्या पाण्यात शिरल्या. हातांनी कसे बेस शारीर झाकवून घेत त्यांनी कृष्णला विनंती केली, की आमची लाज राख. तुला गुळाची वडी देऊ किव्हा काय पाहिजे असेल ते देऊ ।।5।।
कृष्ण म्हणाला, मला तुमचा खाऊ नको. तुमची अन्य प्रलोभन नकोत. तुम्ही हात जोडून माझ्या समोर यावे. उगीच बड़बड़ करू नये. मन एकाग्र करुण माझ्याकडे या; वस्त्रे देतो ।।6।।
तुकाराम महाराज म्हणतात, हे शब्द एकूण त्या एकमेकिंकडे पाहुन, हात जोडून शांतपणे उभ्या राहिल्या. देवाने त्यांची वस्त्रे त्यांना दिली व त्यांची लाज राखलि ।।7।।
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा