१२७लये लये लखोटा । मूळबंदि कासोटा

लखोटा - अभंग १

गाथा अभंग १२७

लये लये लखोटा । मूळबंदि कासोटा । भावा केलें साहें । आतां माझें पाहें ॥१॥

हातोहातीं गुंतली । जीवपणा मुकली । धीर माझा निका । सांडीं बोल फिका ॥२॥

अंगीकारी हरि । नको पडों फेरी । लाज धरीं भांडे । जग झोडी रांडे ॥३॥

बैस भावा पाठीं । ऐक माझ्या गोष्टी । केला सांडीं गोहो । येथें धरीं मोहो ॥४॥

पाठमोरा डोल । आवरी तें बोल । पांगलीस बाळा । पुढें अवकळा ॥५॥

आतां उभी ठायीं । उभाउभीं पाहीं । नको होऊं डुकरी । पुढें गाढव कुतरी ॥६॥

नामा केलें खरें । आपुलें म्या बरें। तुका म्हणे येरी । पांगविल्या पोरी ॥७॥

सामाधिअवस्थपर्यंत पोहचलेली एक स्त्री आपल्या प्रपंच्यसक्त मैट्रिनीला म्हणते, मुबंधनाच्या जाएगी मी कसोटा घातला आहे. भावाचे सहाय आहे. आता माझ्याकडे बघ. हा (लाखेने चिटकाविलेले एकीकरण झालेला) लाखोटा मी घेतला आहे ।।1।।

यमनियं इत्यादि अंगाचा अभ्यास करता करता सहजच अगदी हतोहात माझी रुत्ति हरिच्या ठिकाणी गुंतलि, जीवपनाला ती वृत्ति मुकली, माझे हे धाडस चांगलेच आहे. तेव्हा हे सखी,  क्रियेविण असलेला तुझा हां वाचाळपणा सोडून दे ।।ध्रु।।

मझ्यासारखा तुही हरिनामाचा अंगीकार कर. जन्ममरणाच्या फेऱ्यात उगीच पडू नकोस. अंग भदखोर, नीर्ल्लज बाई, थोड़ितरि लाज बाळाग ।।2।।

नावर्याला सोडून दे आणि  भक्तिभाव मनात बाळगुण, भगवंताच्या मोह बाळग ।।3।।

अगं पुरी, बड़बड़ बंद कर. पाठमोरी हो. तू ऊगीचच पंगलि आहेस, पहा , नाहीतर तुला पुढे अवकला प्राप्त होईल ।।4।।

तू आहे एथेच् उभी रहा; उभय उभय देवाला पहा. डुक्कर, गाढव, कुत्री अश पुढे जन्म घेऊ नकोस ।।5।।

तुकाराम महाराज म्हणतात, अगं सखी, मी कसे नामामुळे कल्याण करूँ घेतले. इतर मूली लग्नकरुन , प्रपंच्यामुळे पराधीन झाल्या ।।6।।