सुतुतू - अभंग १
१४७
जीवशिवाच्या मांडूनि हाला । अहं सोहं दोन्ही भेडती भला ॥१॥
घाली हुतुतू फिरोनि पाही आपुणासि । पाही बळिया तो मागिला तुटी पुढिलासि ॥ध्रु.॥
खेळिया तो हाल सांभाळी । धुम घाली तो पडे पाताळीं ॥२॥
बळिया गांढ्या तो चि खेळे । दम पुरे तो वेळोवेळां खेळे ॥३॥
हातीं पडे तो चि ढांग । दम पुरे तो खेळिया चांग ॥४॥
मागें पुढें पाहे तो जिंके । हातीं पडे तो चि आधार फिके ॥५॥
आपल्या बळें खळे रे भाई । गडियाची सांडोनि सोई ॥६॥
तुका म्हणे मी खेळिया नव्हें । जिकडे पडें त्याचि सवें ॥७॥
अर्थ (संक्षेप्त) :- जीवाशिवाची हद्द ठरवून आत्मा व प्रमात्म्याचे डॉन गट पाडून हतुतु खेळ आरंभला तर काय होईल ? बलवान आहे, अखंड सावधान आहे आणि हरिचे ज्याला भान आहे, तोच या खेळात जिंकेल. कुठे जायचे आहे आणि कुठे परतायचे आहे, याचे भान ज्याला नाही, तो सहजच पकडला जातो; पण मी काही उत्तम खेळाडू नव्हे. या खेळात जिंकायचे असेल तर माला गुरु मार्गदर्शन घ्यावे लागेल, ऎसे तुकोबा म्हणतात ।।1 ते 8।।
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा