१३३सिद्ध करूनियां ठेविलें कांडण

कांडण - अभंग २

कांडण - अभंग 1

गाथा अभंग१३३

सिद्ध करूनियां ठेविलें कांडण । मज सांगातीण शुद्ध बुद्धि गे ॥१॥

आठव हा धरीं मज जागें करीं । मागिले पाहारीं सेवटिचा गे ॥ध्रु.॥

सम तुकें घाव घालीं वो साजणी । मी तुजमळिणी जंव मिळे ॥२॥

एक कशी पाखडी दुसरी निवडी । निःशेष तिसडी ओज करी ॥३॥

सरलें कांडण पाकसद्धि करी । मेळवण क्षिरीसाकरेचें ॥४॥

उद्धव अक्रूर बंधु दोघेजण । बाप नारायण जेवणार ॥५॥

तुका म्हणे मज माहेरीं आवडी । म्हणोनि तांतडी मूळ केलें ॥६॥

अर्थ :- हे कांडन मी सिद्ध करून ठेवले आहे. कांडायला मदत करणारी निष्काम कर्म-भक्ती यांचे संस्कार असलेली सीध बुद्धि, तय बुद्धिला मि अगिदरच सांगून ठेवले आहे, की ।।1।।

तू मागील प्रहार स्मरणात ठेव आणि शेवटच्या प्रहरात जागे कर ।।ध्रु।।

हे साजणी, कांडत असताना समतव्हाचा एक घाव घायल म्हणजे तुला माझी प्राप्ति होईल ।।2।।

स्थूलदेह पाखडून त्याला आत्मयापासून दूर कर. नंतर लिगदेहाला निवड त्यानंतर कारण देहाला मात्र 'मी ब्रम्ह आहे' ऐशी वृत्ति देखील शिल्लक न ठेवता चांगले सडून काढ़ ।।3।।

सखे, कांडन संपल आहे. आता ब्रम्ह रसाचा स्वयंपाक कर. त्यात प्रेमरूपी दूध आणि भक्तीरूपी साखर घालून पक्कन्ने तयार कर ।।4।।

उद्धव आणि अक्रूर हे दोघे भाऊ जेवायला येणार आहेत. बाप नारायण त्यांच्या बरोबर आहेच ।।5।।

तुकाराम महाराज म्हणतात, मला माहेरचि फार आवड आहे, म्हणून त्याना तातडीने आमंत्रण पाठविले ।।6।।